Translate

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

ΠΩΣ ΠΙΣΤΕΨΕ ΕΝΑΣ ΑΘΕΟΣ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗΣ

Η παρακάτω ιστορία συνέβη εδώ και αρκετά χρόνια. Την ιστορία αυτή μού τη διηγήθηκε ο καλός μου φίλος πατήρ Δημήτριος εφημέριος του ναού του Αγίου Βασιλείου στο Πειραιά στην οδό Σαχτούρη. Παραθέτω την ιστορία αυτή όπως μου τη διηγήθηκε όπως την έζησε ο ίδιος:
Ένα πρωί μετά τη θεία Λειτουργία πήγα στο Γραφείο του Ναού. Εκεί ήρθε να με δει ένας κύριος περίπου 50 ετών. Δεν τον ήξερα. Ούτε και τον είχα ξαναδεί στην εκκλησία. Μού μίλησε για ένα άνθρωπο 42 ετών που νοσηλευόταν σε Πειραϊκό Νοσοκομείο. Είχε τη παλιό αρρώστια!
Ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση και έφθασε ως τον εγκέφαλο του.Οι γιατροί τον είχαν ξεγράψει.
Τα φάρμακα τα έπαιρνε με τη «χούφτα» μα δεν του έδιναν την υγεία.
Ο άνθρωπος αυτός ήταν στενός συγγενής του αρρώστου. Μου ζήτησε να πάω να κοινωνήσω τον άρρωστο.
Πράγματι! Πήγα στο Νοσοκομείο κρατώντας ευλαβικά την Άγια Κοινωνία.
Όταν πήγα στο θάλαμο που νοσηλευόταν ο ασθενής πράγματι βρισκόταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Όπως με ενημέρωσε άλλο στενό συγγενικό του πρόσωπο ο καρκίνος με ραγδαίες μεταστάσεις είχε προσβάλει κα τον εγκέφαλο. Δεν είχε πια ζωή. Οι μέρες του ήταν μετρημένες.
Ήταν μόνος στο θάλαμο. Το διπλανό κρεβάτι ήταν άδειο. Σε μια στιγμή συνήλθε από το κώμα. Άνοιξε τα μάτια του.
Με είδε και άρχισε να μου μιλάει με κάποια δυσκολία. Μου είπε λοιπόν τα ακόλουθα: Οι δικοί μου με έφεραν εδώ στο θεραπευτήριο πριν από 35μέρες. Δίπλα μου νοσηλευόταν ένας άλλος ασθενής που ήταν περίπου 80 ετών. Αυτός ο άρρωστος είχε προσβληθεί από καρκίνο των οστών. Ο καημένος είχε και αυτός φοβερούς πόνους. Παρά τους πόνους του αναφωνούσε συνεχώς: «Δόξα σοι ο Θεός!Δόξα σοι ο Θεός!». Κατόπιν έλεγε διάφορες προσευχές. Εγώ ήμουν άθεος.
Πρώτη μου φορά τις άκουγα. Εγώ ποτέ μου δεν είχα πατήσει το πόδι μου στην εκκλησία. Έβλεπα με έκπληξη ότι ο διπλανός μου άρρωστος μετά τις προσευχές του ηρεμούσε... Τον έπιανε για δύο-τρείς ώρες ένας γλυκός ύπνος. Μα πάλι ξυπνούσε και μούγκριζε από τους αφόρητους πόνους. Τότε ξανάρχιζε πάλι να προσεύχεται: Δόξα σοι ο Θεός!!!... Εγώ που υπέφερα φρικτά από τους πόνους μούγκριζα ενώ αυτός ο γέρος παρά τους πόνους του δοξολογούσε το Θεό. Εγώ από τα νεύρα μου και τους πόνους μου βλασφημούσα το Χριστό και τη Παναγία. Αντίθετα ο γέρος παρά τους πόνους του ευχαριστούσε το Θεό για το καρκίνο που του έδωσε.Τον άκουγα μέσα στους πόνους μου και αγανακτούσα. Αυτός ο γέρος σχεδόν κάθε μέρα ζητούσε να κοινωνήσει. Εγώ ο άθλιος τον έβριζα. Σκάσε του έλεγα. Σκάσε επιτέλους! Δεν βλέπεις πως Αυτός ο Θεός που εσύ τον δοξολογείς μας βασανίζει τόσο σκληρά με την επάρατη αυτή αρρώστια; Ποιος Θεός; Δεν υπάρχει Θεός! Ο γέρος με άκουγε και ήρεμα μου απαντούσε: Υπάρχει παιδί μου. Υπάρχει Θεός και είναι στοργικός πατέρας. Με τους πόνους της αρρώστιας που μας έδωσε μας καθαρίζει από τις πολλές αμαρτίες...
Όμως οι απαντήσεις του γέρου με εκνεύριζαν ακόμα περισσότερο.Άρχιζα και πάλι και βλασφημούσα Θεούς και δαίμονες. Άρχιζα τις φωνές και έλεγα:Δεν υπάρχει Θεός. Δεν πιστεύω σε τίποτα. Ούτε στο Θεό, ούτε στη Βασιλεία του Θεού στον άλλο κόσμο! Τότε ο γέρος με ήρεμο τρόπο μου απάντησε:
Περίμενε και θα δεις με τα μάτια σου πώς χωρίζεται η ψυχή από το σώμα του χριστιανού που πιστεύει. Είμαι αμαρτωλός. Αλλά το έλεος Του θα με σώσει. Περίμενε να δεις και θα πιστέψεις!
Τον έβλεπα συνεχώς να δοξολογεί το Θεό και τη Παναγία. Έλεγε μια προσευχή που επαναλάμβανε το Χαίρε για τη Παναγία. (Χαιρετισμοί). Έψελνε«Θεοτόκε Παρθένε»... και «Άξιον Εστίν ως αληθώς». Σε μια στιγμή σταμάτησε Τον άκουσα να λέει: Καλώς τον Άγγελο μου Σε ευχαριστώ που ήρθες με τόση λαμπρά συνοδεία να παραλάβεις τη ψυχή μου! Εγώ έκπληκτος άνοιξα τα μάτια μου να δω τους επισκέπτες του γέρου. Ο γέρος έκαμε το σταυρό του. Σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος του και άφησε τη τελευταία του πνοή!
Ξαφνικά ο θάλαμος του νοσοκομείου πλημμύρισε από ένα δυνατό φως!Σα να μπήκαν μέσα δέκα ήλιοι! Εγώ ο άπιστος. Ο Άθεος. Ο Υλιστής είδα με τα μάτια του αυτό το ΘΑΥΜΑ. Μια ωραιότατη μυρουδιά απλώθηκε!
Έμεινα «κόκκαλο». Ο γέρος είχε δίκιο. Κάλεσα τους γονείς μου και τους είπα όλα όσα είδα και έζησα! Τους μάλωσα που ποτέ τους δεν μου μίλησαν για την ύπαρξη του Θεού. Κάλεσα τους φίλους και συγγενείς δίπλα μου. Παρακάλεσα να μου μιλήσουν για τα θέματα αυτά που ως τότε δεν είχα διδαχθεί από κανένα.
Πάτερ μου πίστεψα ότι πράγματι υπάρχει Θεός. Γι’ αυτό θέλω να με εξομολογήσεις και να με κοινωνήσεις!
Πράγματι αυτή η διήγηση με συγκλόνισε!
 
του Αντώνη Τενέδιου
Σκαλοχώρι

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Γέροντας Παΐσιος: Τα ζώα τα έκανε ο Θεός, για να εξυπηρετείται ο άνθρωπος, αλλά και για να παραδειγματίζεται

 



«Παρατηρώ τα μυρμήγκια πόσο φιλότιμα εργάζονται, χωρίς να έχουν επιστάτη.
Εγώ δεν βρήκα σε κανέναν άνθρωπο την λεπτότητα που είδα στα μυρμήγκια.
Τα νέα μυρμηγκάκια πάνε και κουβαλούν στην φωλιά ξυλάκια και ένα σωρό άλλα άχρηστα πράγματα, επειδή ακόμη δεν ξέρουν τί πρέπει να φέρουν.
Τα παλιά μυρμήγκια τα αφήνουν να τα κουβαλήσουν, χωρίς να τους κόβουν την προθυμία, και μετά τα βγάζουν έξω από την φωλιά.

Ύστερα, σιγά-σιγά τα νέα βλέπουν τί κουβαλούν τα παλιά και μαθαίνουν τί πρέπει να φέρνουν.
Αν ήμασταν εμείς, θα λέγαμε: «Έλα εδώ εσύ, τί είναι αυτά που κουβαλάς; Πέταξέ τα γρήγορα έξω!».
Τα ζώα τα έκανε ο Θεός, για να εξυπηρετείται ο άνθρωπος, αλλά και για να παραδειγματίζεται.
Ο άνθρωπος, αν είναι άνθρωπος, από όλα ωφελείται.»

Πηγή:agioritikesmnimes.blogspot.gr

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

26.10 ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΥΤΗΣ

Ὑψηλόβαθμος ἀξιωματικός του ρωμαϊκοῦ στρατοῦ, ἔζησε καὶ μαρτύρησε ἐπὶ τῶν αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ, περίοδος φοβερῶν διωγμῶν ἐναντίον τῶν χριστιανῶν.
Ὁ Δημήτριος, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπὸ εὐσεβῇ οἰκογένεια τῆς Θεσσαλονίκης δὲν φοβήθηκε τὶς διαταγὲς τῶν αὐτοκρατόρων καὶ συνέχιζε νὰ κηρύττει τὸ Εὐαγγέλιο. Αὐτή του ἡ δράση τὸν ὁδήγησε μπροστὰ στὸν Δοκλητιανό, ὁ ὁποῖος διέταξε τὴν φυλάκισή του.
Στὴν φυλακὴ ἦταν ἕνας νεαρὸς χριστιανὸς, ὁ Νέστορας, ὁ ὁποῖος θὰ ἀντιμετώπιζε σὲ μονομαχία τὸν φοβερὸ μονομάχο τῆς ἐποχῆς Λυαῖο. Ὁ νεαρὸς χριστιανὸς πρὶν τὴ μονομαχία ἐπισκέφθηκε τὸν Δημήτριο καὶ ζήτησε τὴν βοήθειά του. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ὁ Νέστορας νὰ νικήσει τὸν Λυαῖο καὶ νὰ προκαλέσει τὴν ὀργὴ τοῦ αὐτοκράτορα. Διατάχθηκε νὰ θανατωθοῦν καὶ οἱ δυὸ, Νέστορας καὶ Δημήτριος.
 
Σήμερα ὁ Ἅγιος Δημήτριος τιμᾶται ὡς πολιοῦχος Ἅγιος τῆς Θεσσαλονίκης.
Ἡ μεταφορὰ τῆς εἰκόνας τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στὴν Κωνσταντινούπολη ἔγινε τὸ ἔτος 1149 ἀπὸ τὸν βασιλιὰ Μανουὴλ Κομνηνό. Καὶ ἡ εἰκόνα μεταφέρθηκε ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη στὴν Ἱερὰ Μονὴ Παντοκράτορος τῆς Κωνσταντινούπολης, ἐπὶ ἡγουμενίας Ἰωσήφ.

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Προφητείες Αγίας Ματρώνας εκ Ρωσίας (1881 - 1952)

Η Αγία Ματρώνα της Μόσχας, γεννήθηκε το 1881 πάμπτωχη, και μάλιστα εντελώς τυφλή. Είχε από τόν Θεό τό χάρισμα τής διόρασης αλλά καί τής προόρασης. Μπορούσε νά βλέπει γεγονότα από εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, καί σέ άγνωστους γι΄ αυτήν τόπους…

Ο Αγιος Ιωάννης τής Κρονστάνδης, ό μεγάλος αυτός Άγιος τής Ορθοδόξου Ρωσικής Εκκλησίας, όταν συνάντησε γιά πρώτη φορά τήν άγνωστή του τότε, 14χρονη τυφλή Ματρώνα, μέσα στόν κατάμεστο από κόσμο ναό τού Αγίου Ανδρέα, είπε γι΄ αυτήν, μιλώντας προφητικά, γιά τήν ιδιαίτερη αποστολή τής μικρής Ματρώνας στόν Ρωσικό λαό καί στά μετέπειτα χρόνια τών διωγμών πού έβλεπε νά έρχονται, τά παρακάτω προφητικά λόγια:

"Ελα,Ματρώνουσκα, έλα... Ιδού, έρχεται ή αντικαταστάτριά μου, ό Ογδοος στύλος τής Ρωσίας..."

Η Αγία, μεταξύ άλλων γεγονότων, προέβλεψε τήν Γερμανική εισβολή στήν Ρωσία, αλλά μίλησε καί γιά έναν άλλο, μετέπειτα πόλεμο, πού θά σκοτώσει εκατομμύρια ανθρώπους, μέσα σέ μιά νύχτα!

«Οταν πεθάνω λίγοι θά έρχονται στόν τάφο μου. Αλλά μετά από χρόνια ό κόσμος θά μέ γνωρίσει, καί άνθρωποι ταλαιπωρημένοι από τίς θλίψεις θά μέ παρακαλάνε νά προσεύχομαι γι΄ αυτούς... Ολους θά τούς ακούω, καί όλους θά τούς βοηθώ...


Η Αννα Βιμπόρνοβα θυμάται...
«Επισκέφθηκα τήν Ματρώνα τίς μέρες τής Μεγάλης Σαρακοστής, λίγο πρίν πεθάνει.
-- Μή φοβάσαι μού λέει,δέν θά ξαναγίνει σύντομα πόλεμος. Θά ξαπλώσουμε έτσι, καί θά σηκωθούμε«αλλιώς»…


-- Πώς αλλιώς; τήν ρωτάω.

-- Νά, - μού λέει - θά γυρίσουμε στό «ξύλινο» ...


-- Μάτουσκα, τής λέω, τί σημαίνει τό "ξύλινο";

-- Ξύλινο αλέτρι μού λέει, μέ αυτό θά δουλεύουμε τότε...


-- Καί πού θά πάνε τά τρακτέρ πού τώρα έχουμε;..."

-- Ω, - λέει -, άσε τά τρακτέρ... Θά δουλεύει τότε τό αλέτρι τό ξύλινο, καί ή ζωή θά είναι καλή.Ομως, ακόμη δέν φτάσαμε μέχρι αυτούς τούς καιρούς. Εσύ όμως, δέν θά πεθάνεις μέχρι τότε, καί θά τά δείς όλα αυτά...

Η επαναφορά τού ξύλινου αρότρου στήν ζωή μας (καί εφ΄ όσον βρεθούνε ζώα νά τά σύρουν ), θά ισοπεδώσει τήν ανθρώπινη αλαζονεία τής εποχής μας... Εάν δέν βρεθούνε ζωντανά πολύ φοβάμε ότι θά τά σύρουμε εμείς γιά νά μή πεθάνουμε από τήν πείνα

Πόλεμος( συμπλήρωσε ) δέν θά ξαναγίνει ( μέ τόν τρόπο πού μέχρι τώρα ξέρουμε... ) Χωρίς πόλεμο θά πεθάνετε όλοι. Θά πέσουν πολλά θύματα. Ολοι οί νεκροί, θά ξαπλώσετε επάνω στήν γή....


Θά σάς πώ καί κάτι άλλο, Αποβραδίς, όλα θά είναι ( όρθια καί καλά ) πάνω στήν γή, καί όταν θά σηκωθείτε τό άλλο πρωϊ, όλα θά μπούν ( θά ταφούν ) μέσα στήν γή. Χωρίς«πόλεμο».

«Πώς σας λυπάμαι, όσους ως τους έσχατους καιρούς πού θα ζήσετε. Η ζωή θα γίνεται όλο χειρότερη.


Τελικά θα έλθει καιρός πού θα βάλουν μπροστά σας τον ΣΤΑΥΡΟ και το ΨΩΜΙ και θα σας πούν«Διαλέξετε! »


Θα διαλέξουμε τον Σταυρό, της έλεγαν, αλλά πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε..;

--«Ε, θα κάνουμε προσευχή, θα πλάσουμε βώλους λίγο χωματάκι, θα προσευχηθούμε στον Θεό, θα φάμε και θα χορτάσουμε! » αποκρινόταν προφητικά η Αγία Ματρώνα, ενώ αλλού έλεγε:
"Θά πάρετε χώμα, θα κάνετε κουλουράκια, θα τα σταυρώνετε, και θα είναι σαν ψωμί !"

H Αγία Ματρώνα κοιμήθηκε το 1952 και ή μνήμη της εορτάζεται στίς 2 Μαϊου.
O τάφος της είναι ένα από τά δύο μεγαλύτερα προσκυνήματα της Ρωσίας!

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Πώς να νικάμε την ακηδία....​.Βιοτικά έργα και βιοτικές μέριμνες

«Ακηδία», ετυμολογικά, σημαίνει απουσία φροντίδας για τη σωτηρία. Εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, όλη η ανθρωπότητα ζει σε κατάσταση ακηδίας.Οι άνθρωποι έγιναν αδιάφοροι για τη σωτηρία τους. Δεν αναζητούν τη θεία ζωή. Περιορίζονται στα σχήματα της σαρκικής ζωής, στις καθημερινές ανάγκες, στα πάθη του κόσμου και τις συμβατικές πράξεις.

Ωστόσο ο Θεός μας έπλασε από το μηδέν «κατ’ εικόνα» του Απολύτου και «καθ’ ομοίωσίν» Του. Αν η αποκάλυψη αυτή αληθεύει η απουσία της μέριμνας για τη σωτηρία δεν είναι άλλο παρά ο θάνατος του προσώπου.

Πώς να νικάμε την ακηδία.

Σας κυριεύει ή ακηδία. Τί να κάνετε; Να επινοήσετε τρόπους αναθερμάνσεως του ζήλου και της φιλοπονίας σας. Ποιος δεν έχει βασανιστεί άπ' αυτή την ψυχική ατονία; Τσακιζόμαστε για να τη νικήσουμε. Αλλά βλέπουμε ότι ματαιοπονούμε. "Έτσι δεν μας απομένει τίποτ' άλλο από το να την υπομείνουμε καρτερικά, περιμένοντας την επέμβαση του Κυρίου. "Όταν Εκείνος ευδοκήσει,, θα μας δώσει νέα ζωή, θα μας παρηγορήσει και θα μας δυναμώσει. Δοκιμάστε, πάντως, και τούτον τον τρόπο: Καταπιαστείτε με μια δουλειά πού απαιτεί κόπο και θυσία. "Ίσως έτσι να κινητοποιηθεί ή ψυχή σας.

Διαφορετικά, δεν έχετε παρά να κάνετε υπομονή, όπως σας είπα. Αυτό το αίσθημα της ακηδίας και της ατονίας είναι παροδικό. Καμιά φορά προέρχεται από σωματική κόπωση ή αδυναμία. "Άλλοτε πάλι οφείλεται σε κάποια κατάσταση αναμονής.

Ή Κυρία Θεοτόκος ας μεσιτεύει στον Υιό της για την ενίσχυση μας... Αλήθεια, πώς οι παλαιοί ασκητές, πού ζούσαν κλεισμένοι σ' ένα κελί, πού κανέναν δεν έβλεπαν, πού τίποτα δεν άκουγαν, πού καμιά παρηγοριά δεν είχαν, ήταν πάντοτε «τη σπουδή μη οκνηροί, τω πνεύματι ζέοντες» (Ρωμ. 12:11); Με τη χάρη του Κυρίου. Και πώς κατόρθωναν να ελκύουν τη χάρη; Με την αδιάλειπτη προσευχή. Να το πιο αποτελεσματικό όπλο εναντίον της ακηδίας. Εμείς όχι μόνο αδιάλειπτα δεν προσευχόμαστε, μα ούτε καν συχνά. Και ή προσευχή μας, όποτε γίνεται, είναι απρόσεκτη, ψυχρή, τυπική.

Πώς να διατηρούμε την καρδιακή θερμότητα?

Ή καρδιακή θερμότητα, πού αισθάνεστε, είναι μια καλή κατάσταση, γι' αυτό πρέπει να τη συντηρείτε και να την ενισχύετε. "Όταν βλέπετε πώς φεύγει, να την επαναφέρετε με τον τρόπο πού ήδη γνωρίζετε: Συγκεντρώνοντας την προσοχή στην καρδιά με αδιάλειπτη επίκληση του Κυρίου. Για να μην απομακρύνεται ή προσοχή από την καρδιά, πρέπει ν' αποφεύγετε τούς περισπασμούς και ν' αποδιώχνετε όλους τούς λογισμούς, όλες τις φαντασιώσεις, όλα τα αισθήματα πού σας επισκέπτονται, δημιουργώντας μέσα σας εντυπώσεις άσχετες με την προσευχητική σας κατάσταση και φυγαδεύοντας την καρδιακή σας θέρμη. Καμιά εικόνα ας μη σχηματίζεται στην καρδιά. Και καμιά φροντίδα ας μην τραβάει την προσοχή. Νους και καρδιά ας είναι αδιάσπαστα στραμμένα στο Θεό. Και το σώμα, με διαρκή άσκηση βίας, υποταγμένο στην ψυχή. "Έτσι θα διατηρήσετε την καρδιακή θέρμη. Επειδή, πάντως, κι αυτή είναι δώρο του θείου ελέους, το κυριότερο πού έχετε να κάνετε είναι να ικετεύετε τον Κύριο για τη διατήρηση της.

Καλά και κακά έργα. Ή στάση μας απέναντι τους.

"Αν μας έσωζαν τα καλά μας έργα, τότε θα ήμασταν σαν τούς μαθητές του σχολείου, πού βαθμολογούνται ανάλογα με την απόδοση τους. Ή σωτηρία, όμως, δεν είναι ανταμοιβή έργων. Ό Θεός μας σώζει δωρεάν, με τη χάρη Του. Γιατί, λοιπόν, να σημειώνουμε και να θυμόμαστε τα έργα μας; Κάναμε ή έχουμε κάτι καλό; "Ας είναι κανόνας της ζωής μας να το λησμονούμε.

Θυμάται κανένας μας ότι αναπνέει; "Όχι, βέβαια. Γιατί, στα πλαίσια της βιολογικής ζωής, είναι κάτι τόσο φυσικό, ώστε έχει γίνει αυτονόητο. Το ίδιο φυσικό και αυτονόητο, στα πλαίσια της πνευματικής ζωής, είναι -πρέπει να είναι- κάθε καλό έργο, ό,τι δηλαδή συμφωνεί με το θέλημα του Θεού. Γι' αυτό και δεν υπάρχει λόγος να το θυμόμαστε. "Ας το αφήνουμε να περνάει απαρατήρητο. Απεναντίας, ένα έργο κακό, ασύμφωνο δηλαδή με το θέλημα του Θεού, οφείλουμε να το παρατηρούμε, για να ευαισθητοποιούμε και να ισχυροποιούμε τη συνείδηση μας, για να μετανοούμε και να διορθωνόμαστε το συντομότερο.

Βέβαια, για θανάσιμα αμαρτήματα δεν χρειάζεται να πω τίποτα. Αυτά δεν έχουν θέση στη ζωή των συνειδητών χριστιανών, εκείνων πού με ζήλο αγωνίζονται για τη σωτηρία τους. Συχνά είναι, πάντως, στη ζωή όλων μας τα συγγνωστά αμαρτήματα -κάποιος κακός λογισμός σχηματίζεται στο νου μας, κάποιος άπρεπος λόγος ξεφεύγει από το στόμα μας, κάποια ταραχή αναστατώνει την καρδιά μας... Για όλα αυτά ή συνείδηση μας ελέγχει.

Τί θα κάνουμε;

Μόλις αντιληφθούμε ότι νικηθήκαμε από ένα πάθος, την ίδια κιόλας στιγμή να μετανοούμε εσωτερικά ενώπιον τού Κυρίου. Και κάθε βράδυ, πριν κοιμηθούμε, να κάνουμε έναν απολογισμό των πτώσεων της ημέρας και να ζητάμε συγχώρηση από τον Πλάστη μας. Τέλος, με την πρώτη ευκαιρία, να καταφεύγουμε στον πνευματικό και να παίρνουμε τη μυστηριακή άφεση.

Βιοτικά έργα και βιοτικές μέριμνες.

Οί κοσμικοί ασχολούνται μέ τά κοσμικά έργα. Οι άρνητές τού κόσμου μέ τά ουράνια. Εσείς είστε μισοκοσμική. Πώς νά βαδίσει κανείς κάπου ανάμεσα;... Ό φίλος τού κόσμου είναι εχθρός του Θεού. Φαίνεται νά μήν υπάρχει μέση κατάσταση. "Ωστόσο, χωρίς κοσμικά καί βιοτικά έργα, χωρίς κοσμικές καί βιοτικές ασχολίες, δέν μπορούμε νά ζήσουμε. Τί θά κάνουμε, λοιπόν; Απλούστατα, εξωτερικά μέν θά εκτελούμε κάθε αναγκαίο βιοτικό έργο, εσωτερικά δμως θά μένουμε μακριά του, δέν θ' αφήνουμε δηλαδή τήν καρδιά μας νά αιχμαλωτίζεται άπ' αυτό.

"Ολα τά βιοτικά έργα απαιτούν φροντίδες καί μέριμνες. Άλλά μπορούμε σχεδόν πάντοτε νά τά μεταποιήσουμε σέ έργα αγάπης, υπομονής καί υποταγής στή βουλή του Θεού. "Αλλωστε, κατά τήν εκτέλεση ακόμα καί τών πιό πολυμέριμνων εργασιών, έχουμε τή δυνατότητα νά διατηρούμε μέσα μας τήν προσευχή.

Νά προσέχετε τόν εαυτό σας. Καί νά υπομένετε...

Ό πιό μεγάλος κίνδυνος άπό τις αδιάκοπες μέριμνες είναι ή λήθη τού Θεού καί ή υποβάθμιση τής πνευματικής ζωής. Νομίζω πώς έχετε σχετική εμπειρία. Καί θά είναι πολύ θλιβερό νά φτάσετε ως τήν τέλεια ψύχρανση του θείου ζήλου, οπως φοβάστε.
Αυτό, πάντως, δέν προκαλείται άπό τά ίδια τά βιοτικά έργα, άλλ' άπό τή δική μας αμέλεια. Εμείς αφήνουμε τόν εαυτό μας νά «λασπωθεί» καί μέ τις σκέψεις καί μέ τά αισθήματα καί μέ τά θελήματα καί μέ τις κοσμικές φροντίδες.

Μπορείτε ν' αποφύγετε τό «λάσπωμα» τούτο τής ψυχής; Ναι. Αρχίζοντας τα ολα μέ τήν προσευχή, συνεχίζοντας μέ τήν ελπίδα καί τελειώνοντας μέ τήν ευχαριστία. "Ετσι κάθε έργο σας θά είναι τυλιγμένο μέ θεϊκό ένδυμα καί δέν θά εκτοπίζει τόν Κύριο άπό τήν ψυχή.

"Οταν, πάλι, τελειώσετε μιά δουλειά καί πρίν καταπιαστείτε μέ άλλη, διώξτε γιά λίγο άπό τό νοΰ καί τήν καρδιά σας καθετί βιοτικό. Μείνετε μόνο μέ τό Θεό. Δώστε σ' Αυτόν τήν προσοχή σας, κάθε σκέψη καί κάθε αίσθημα σας. Επαναλάβετε, άν θέλετε, κάποιους αγαπημένους σας στίχους άπό τό Ψαλτήρι.

"Οσο εργάζεστε, νά προσεύχεστε νοερά. Καί κάθε φορά που αντιλαμβάνεστε οτι ή προσευχή μέσα σας διακόπηκε, νά ξαναρχίζετε τόν νοερό αγώνα χωρίς καθυστέρηση. Νά μελετήσετε καί βιβλία σχετικά μέ τήν προσευχή. "Ετσι, σιγά-σιγά, θά φουντώσει ό πόθος σας καί θά επιταχυνθεί ή πορεία σας πρός τό Θεό. Αυτή άς είναι ή κύρια φροντίδα τής ζωής σας. Ικετεύετε τόν Κύριο νά μή σας στερήσει τις προσευχητικές παρηγοριές.

'Από τ' ανθρώπινα έργα κανένα δέν πραγματοποιείται δίχως κόπο. Τά πνευματικά έργα απαιτούν κι αυτά κόπο πολύ άλλά καί ασταμάτητο.

Ή ζωή μας είναι γεμάτη φροντίδες. "Αν θελήσουμε ν' απαλλαγούμε άπ' ολες, δέν θά μπορέσουμε νά επιβιώσουμε. "Αλλωστε, δέν μας επιβάλλει κάτι τέτοιο ό θείος νόμος. Ακόμα καί οί ερημίτες καλλιεργούσαν μικρούς κήπους μέ λαχανικά καί φρόντιζαν, φυσικά, γι' αυτούς. Πρέπει, δμως, νά εργαζόμαστε έτσι ώστε οί φροντίδες νά μή μας καταβροχθίσουν. Νά τις θεωρούμε όχι ως τό κύριο έργο μας, πού είναι ή ψυχική σωτηρία, άλλά ως πάρεργο.

"Πώς μπορώ νά διατηρήσω τή νήψη μέσα στις φροντίδες;".

Με ο,τι κι άν ασχολείστε, κάντε το εγκάρδια, προσεκτικά, συστηματικά, χωρίς βιασύνη. Σας αναθέτουν κάποια εργασία; Δεχθείτε την όπως άν σας τήν είχε αναθέσει ό ίδιος ό Θεός καί εκτελέστε την σάν έργο δικό Του. "Ετσι ή σκέψη σας θά είναι κοντά στό Θεό.

Αγωνιστείτε γι' αυτό, κι Εκείνος θά σάς βοηθήσει.

Οί βιοτικές μέριμνες σάς πνίγουν τόσο, ώστε δέν ευκαιρείτε ούτε νά προσευχηθείτε. Τού εχθρού κατόρθωμα είναι τούτο. Τό σπίτι, τά ενδύματα, ή τροφή καί πολλά άλλα πράγματα είναι απαραίτητα γιά τήν καλή διαβίωση του άνθρωπου. Χρειάζεται, λοιπόν, νά φρο-ντίζουμε γιά τήν απόκτηση τους. Αυτό δέν είναι έφάμαρτο. "Ετσι θέλησε ό Θεός νά ρυθμίσει τή ζωή μας. Ό πανούργος διάβολος, δμως, καθώς πασχίζει ακατάπαυστα νά μεταποιεί καθετί καλό σέ κακό, διαστρέφει τήν εύλογη, μετρημένη καί υγιή φροντίδα σέ άλογη, συνεχή καί αγχώδη μέριμνα, πού σκοτίζει τό νού καί στενοχωρεί τήν καρδιά. Αυτή ή κατάσταση καταντάει, ούτε λίγο ούτε πολύ, σέ ψυχική ασθένεια, στή θεραπεία τής οποίας στοχεύουν οί νουθεσίες του Κυρίου γιά τήν εμπιστοσύνη στή θεία πρόνοια: «Μή με-ριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ή τί πίωμεν ή τί περιβαλώμεθα;... οίδε γάρ ό πατήρ υμών ό ουράνιος οτι χρήζετε τούτων απάντων... μή ούν μεριμνήσατε εις τήν αυριον ή γάρ αυριον μεριμνήσει τά εαυτής» (Ματθ. 6: 31-34).

Αυτό δέν σημαίνει νά μήν κάνουμε τίποτε, άλλά, φροντίζοντας γιά ο,τι είναι αναγκαίο, νά μή φορτωνόμαστε μέ περιττές μέριμνες, πού συνεπάγονται κόπο σωματικό καί ψυχικό.

Τό έφάμαρτο στοιχείο τής πολυμεριμνίας είναι τούτο, δτι επιδιώκει εγωιστικά τήν αυτάρκεια. "Ολα θέλει νά τά κάνει μόνη της, όλα θέλει νά τά κατορθώσει χωρίς τό Θεό. Στηρίζοντας κάθε ελπίδα στόν εαυτό της, στις ικανότητες της καί στά όποια υλικά μέσα διαθέτει, αγνοεί ή καί περιφρονεί τή θεία πρόνοια. Ως κύριο σκοπό της ζωής έχει τήν απόκτηση εγκόσμιων αγαθών. Καί τήν ίδια τήν επίγεια ζωή τή θεωρεί ως αυτοσκοπό. Γιά τή μελλοντική καί αιώνια ζωή αδιαφορεί.

Βλέπετε, τί θεομάχο πνεύμα βρίσκεται μέσα στήν πολυμεριμνία! Παλέψτε, λοιπόν, μ' αυτό τό κακό! Αντισταθείτε στόν εχθρό, όπως άν σας παρακινούσε νά διαπράξετε φόνο!
"Πώς ν' αγωνιστώ;", θά μέ ρωτήσετε. Αρχίστε καί θά μάθετε... Αρχίστε πρώτα-πρώτα άπό τήν προσευχή. Άπαλλάξτε την άπό κάθε βιοτική μέριμνα. Τό ϊδιο νά κάνετε στή συνέχεια καί μ' όλες τίς άλλες πράξεις καί ασχολίες σας. Ό τρόπος είναι απλός: Τήν ώρα της προ-σευχής, μόλις εμφανίζεται στό νου σας κάποιος λογισμός, νά τόν διώχνετε χωρίς καθυστέρηση. Κι άν πάλι έρχεται, πάλι νά τόν διώχνετε. "Ετσι νά κάνετε συνέ¬χεια καί ακούραστα. Μήν επιτρέπετε στις μέριμνες νά σταθούν ούτε γιά μιά στιγμή στό νου σας, όταν προσεύχεστε. Αυτός είναι ό αγώνας! Καί θά δείτε καρπούς. Φτάνει νά επιμείνετε.

Ποιά είναι τά μάταια έργα.

Θέλατε νά ετοιμαστείτε γιά τή θεία Κοινωνία, άλλά δέν τά καταφέρατε ν' αποφύγετε τούς περισπασμούς.

Πολλοί είναι εκείνοι, λέτε, πού έρχονται καί ζητούν νά τούς εξυπηρετήσετε. Ή εξυπηρέτηση τών συνανθρώπων, πάντως, δέν είναι έργο μάταιο. Εΐναι έργο Θεού. Μόνο νά τό κάνετε πάντα γιά τήν αγάπη Έκείνου καί τοϋ πλησίον, γιά τίποτ' άλλο.
Τά βάρη της οικογένειας πέφτουν κι αυτά στους ώμους σας. "Ομως, ούτε οί οικογενειακές υποθέσεις είναι μάταια έργα, φτάνει ν' ασχολείστε μ' αυτές ευσυνείδητα, δίχως νά παραβαίνετε τόν θείο νόμο.

Μάταια έργα είναι εκείνα πού αποσκοπούν στήν ικανοποίηση τών παθών, τά έφάμαρτα, καθώς επίσης τά άχρηστα καί ανώφελα. Ξεχωριστέ, λοιπόν, στή ζωή σας τίς μάταιες άπό τίς μή μάταιες ενασχολήσεις. Οί δεύτερες πάντα μπορούν νά γίνονται σύμφωνα μέ τό θέλημα του Θεού. Κάτι περισσότερο: Μποροϋν νά γίνονται γιά τή δόξα του Θεού.

Απαλλαγή άπ' ολα τά γήινα. Είναι δυνατή;

Ή απαλλαγή άπ' όλα τά πράγματα καί όλες τίς εξαρτήσεις τοϋ κόσμου τούτου, ή απαλλαγή δηλαδή άπό καθετί γήινο, εΐναι πρακτικά αδύνατη σέ τούτη τή ζωή, τουλάχιστο γιά τούς περισσότερους ανθρώπους. Αποτελεί κατόρθωμα μόνο τών μοναχών, καί μάλιστα τών ερημιτών. "Ολοι, όμως, είναι δυνατόν, όπως φαίνεται άπό τήν επί τοϋ Ορους ομιλία του Κυρίου, ν' απαλλάξουν τήν καρδιά τους άπό τήν εμπαθή προσκόλληση στά γήινα. Έσεϊς, λοιπόν, έχετε πλούτο. "Αν δέν στηρίζετε τίς ελπίδες σας σ' αυτόν, άν είστε έτοιμος νά τόν στερηθείτε άγόγγυστα όποτε θελήσει ό Κύριος, άν αδιάκοπα καί πρόθυμα βοηθάτε όσους έχουν ανάγκη, βρίσκεστε στό σωστό δρόμο.

Προσαρμογή στίς συνθήκες της ζωής.

Ώς πρός τή ροή τών πραγμάτων στή ζωή μας, άς τό πάρουμε απόφαση ότι δέν είναι στό χέρι μας νά τήν αλλάξουμε. "Ας έχουμε, λοιπόν, τή σοφία της προσαρμογής στίς οποίες συνθήκες παραχωρεί ό Θεός. Μόνο έτσι θά είμαστε ειρηνικοί σέ κάθε περίσταση.
Τώρα, λοιπόν, πού αντιμετωπίζετε ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα, δέν έχετε παρά νά κάνετε πρώτα-πρώτα υπομονή. Χωρίς υπομονή δέν μπορούμε νά ζήσουμε. Δέν υπήρξε ποτέ άνθρωπος σέ τούτον τόν κόσμο πού νά μήν ύπέμεινε κάτι. Νά τό θυμάστε πάντα καί νά τό επαναλαμβάνετε μέσα σας: "Καί δσοι φαίνονται τρισευτυχισμένοι, ακόμα κι αυτοί υπομένουν, καμιά φορά μάλιστα βάρη δυσβάσταχτα. Γιατί, λοιπόν, νά μήν υπομένω κι εγώ;".

Παράλληλα ψάξτε νά βρείτε κάποιες απασχολήσεις, πού θά σάς προξενούν ψυχική ανάπαυση καί ίκανοποίηση. "Μέ τί ν' ασχοληθώ;", θά μέ ρωτήσετε. Μέ οτιδήποτε, φτάνει νά έχετε πάντα δουλειά. Καί δταν δέν έχετε δουλειά, νά διαβάζετε καλά βιβλία. Ν' αγαπήσετε, επίσης, τή φύση. Σέ κάθε εποχή, ή φύση έχει τις ομορφιές της. Νά τις βρίσκετε καί νά τις απολαμβάνετε. Σ' αυτό κρύβεται ξεχωριστή σοφία. Θέλετε νά είστε σοφή; Κάντε το!

Θά μπορούσατε ακόμα νά γίνετε ένας "καλός άγγελος" γιά δλο τό χωριό: "Οπου υπάρχει φτώχεια, αρρώστια, συμφορά, εκεί νά τρέχετε πρόθυμα, βοηθώντας οσο καί δπως μπορείτε τούς συνανθρώπους σας. Αυτή ή απασχόληση δίνει στήν ψυχή μεγάλη παρηγοριά. Έκτος κι άν είστε μιά σκληρή εγωίστρια. "Αν, ομως, είστε τέτοια, τότε μήν περιμένετε ποτέ ευτυχία, έστω κι άν αποκτήσετε ολο τό χρυσάφι τού κόσμου. Τόν εγωισμό, αυτόν τόν κακοποιό, πρέπει νά τόν θανατώσουμε. Κι άν δέν τόν θανατώσετε εσείς, μόνη σας, τότε θά τό κάνει ό Κύριος, στέλνοντας τό ένα χτύπημα μετά τό άλλο. Καί θά τό κάνει όχι άπό σκληρότητα, μά άπό αγάπη. Γιατί θέλει νά μπείτε στή βασιλεία τών ουρανών, δπου μόνο οί ταπεινοί χωράνε.

Αποφυγή του περισπασμού.

Ό καθένας μας πρέπει νά ρυθμίσει έτσι τή ζωή του, ώστε νά εργάζεται καθημερινά μέσα στά πλαίσια τών δυνατοτήτων του, χωρίς περισπασμούς καί άγχος. "Οταν καταγίνεστε σέ μιά δουλειά, μή βάζετε στό κεφάλι σας άλλες δέκα. Αφοσιωθείτε σ' αυτήν, ώσπου νά τελειώσετε. Καί σάν τελειώσετε, σκεφθείτε τί πρέπει νά κάνετε στή συνέχεια. Τό σκεφθήκατε καλά; Αρχίστε νά εργάζεστε ήρεμα, συγκεντρώνοντας πάλι τήν προσοχή σας στό συγκεκριμένο έργο ώς τήν ολοκλήρωση του.

Σηκωθήκατε τό πρωί άπό τό κρεβάτι καί σταθήκατε στήν ορθρινή προσευχή; "Ας είναι ό νούς σας προσηλωμένος σ' αυτήν. Μήν τόν αφήνετε νά τριγυρίζει έδώ κι εκεί. Μετά τήν προσευχή έχει σειρά τό πρωινό ρόφημα. Ετοιμάστε το καί, μόλις τό πάρετε, ξεκινήστε γιά τή δουλειά σας. "Ετσι νά ενεργείτε πάντα.

Τόν περισπασμό τόν προκαλούν όχι οί πολλές ασχολίες, άλλά ό τρόπος μέ τόν όποιο τις αντιμετωπίζουμε καί τις μεθοδεύουμε -κάνουμε μιά δουλειά καί στό κεφάλι μας στριμώχνονται αναρίθμητες άλλες. "Όλες εκείνες, λοιπόν, να τις διώχνετε και με τη μία ν' ασχολούνται τόσο τα χέρια σας όσο και ό νους σας.

http://fws-xristou.spaces.live.com

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Γέροντας Παϊσιος και Ευφημία..

Ηταν στην αυλή της Καλύβης του ο Γέροντας (Παΐσιος), όταν τον επισκέφθηκε κάποιο πνευματικό του τέκνο. Επανελάμβανε συνεχώς από την καρδιά του: «Δόξα σοι ο Θεός», πάλιν και πολλάκις. Σε μια στιγμή ο Γέροντας του είπε: «Αχρηστεύεται κανείς με την καλή έννοια».

-Ποιός, Γέροντα;

-Ήσυχα καθόμουν στο Κελλί μου, ήρθε και με παλάβωσε. Ωραία περνούν επάνω.

-Τί συμβαίνει, Γέροντα;

-Θα σου πω, αλλά μην το πής σε κανέναν.

Του διηγήθηκε τότε το έξης: «Είχα γυρίσει από τον κόσμο, όπου είχα βγή για ένα εκκλησιαστικό θέμα. Την Τρίτη, κατά η ώρα 10 το πρωί, ήμουν μέσα στο Κελλί μου και έκανα τις Ώρες. Ακούω χτύπημα στην πόρτα και μια γυναικεία φωνή να λέη: «Δι΄ευχών των αγίων Πατέρων ημών…». Σκέφθηκα:

«Πως βρέθηκε γυναίκα μέσα στο Όρος;». Εν τούτοις ένιωσα μια θεία γλυκύτητα μέσα μου και ρώτησα:

-Ποιος είναι;

-Η Ευφημία, απαντά.

»Σκεφτόμουν, «ποιά Ευφημία; Μήπως καμμιά γυναίκα έκανε καμμιά τρέλλα και ήρθε με ανδρικά στο Όρος; Τώρα τί να κάνω;». Ξαναχτυπά. Ρωτάω: «Ποιος είναι;». «Η Ευφημία», άπαντα και πάλι. Σκέφτομαι και δεν ανοίγω. Στην τρίτη φορά πού χτύπησε, άνοιξε μόνη της η πόρτα, πού είχε σύρτη από μέσα. Άκουσα βήματα στον διάδρομο. Πετάχτηκα από το Κελλί μου και βλέπω μια γυναίκα με μανδήλα. Την συνώδευε κάποιος, πού έμοιαζε με τον Ευαγγελιστή Λουκά, ο οποίος εξαφανίσθηκε. Παρ’ όλο πού ήμουν σίγουρος ότι δεν είναι του πειρασμού, γιατί λαμποκοπούσε, την ρώτησα ποιά είναι·

-Η μάρτυς Ευφημία, άπαντα.

-Αν είσαι η μάρτυς Ευφημία, ελα να προσκυνήσουμε την Αγία Τριάδα. Ό,τι κάνω εγώ να κάνης και σύ.

Μπήκα στην Εκκλησία, κάνω μια μετάνοια λέγοντας: «Εις το όνομα του Πατρός». Το επανέλαβε με μετάνοια. «Και του Υϊού». «Και του Υϊού», είπε με ψιλή φωνή.

-Πιο δυνατά, ν’ ακούω, είπα και επανέλαβε δυνατώτερα.

»Ένώ ήταν ακόμα στο διάδρομο έκανε μετάνοιες, όχι προς την Εκκλησία, αλλά προς το Κελλί μου. Στην άρχή παραξενεύτηκα, αλλά μετά θυμήθηκα ότι είχα μια μικρή χάρτινη εικονίτσα της Αγίας Τριάδος, κολλημένη σε ξύλο, πάνω από την πόρτα του Κελλιού μου. Αφού προσκυνήσαμε και για τρίτη φορά -«Και του Αγίου Πνεύματος»- μετά είπα: «Τώρα, να σε προσκυνήσω και εγώ». Την προσκύνησα και ασπάστηκα τα πόδια της και την άκρη της μύτης της. Στο πρόσωπο το θεώρησα αναίδεια να την ασπασθώ.

»Ύστερα κάθησε η Αγία στο σκαμνάκι και εγώ στο μπαουλάκι και μου έλυσε την απορία πού είχα (στό εκκλησιαστικό θέμα).

»Μετά μου διηγήθηκε την ζωή της. Ήξερα ότι υπάρχει μια αγία Ευφημία, αλλά τον βίο της δεν τον ήξερα. Όταν μου διηγείτο τα μαρτύρια της, όχι απλώς τα άκουγα, αλλά σαν να τα έβλεπα· τα ζούσα. Έφριξα! Πά, πά, πά!

-Πώς άντεξες τέτοια μαρτύρια; ρώτησα.

-Αν ήξερα τί δόξα έχουν οί Άγιοι, θα έκανα ό,τι μπορούσα να περάσω πιο μεγάλα μαρτύρια.

»Μετά απ’ αυτό το γεγονός για τρεις μέρες δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Σκιρτούσα και συνεχώς δόξαζα τον Θεό. Ούτε να φάω, ούτε τίποτα… συνεχώς δοξολογία».

Σε επιστολή του αναφέρει: «Σ’ όλη μου τη ζωή δεν θα μπορέσω να εξοφλήσω την μεγάλη μου υποχρέωση στην αγία Ευφημία, η οποία ενώ ήταν άγνωστη μου και χωρίς να είχε καμμιά υποχρέωση, μου έκανε αυτή την μεγάλη τιμή…».

Διηγούμενος το γεγονός πρόσθεσε με ταπείνωση ότι παρουσιάστηκε η αγία Ευφημία, «όχι γιατί το αξίζω, αλλά επειδή με απασχολούσε εκείνο τον καιρό ενα θέμα πού είχε σχέση με την κατάσταση της Εκκλησίας γενικά, και για δύο άλλους λόγους».

Εντύπωση έκανε στον Γέροντα «πώς αυτή η μικροκαμωμένη και αδύνατη άντεξε τόσα μαρτύρια; Να πής ήταν καμμία… (εννοούσε σωματώδης και δυνατή). Μια σταλιά ήταν».

Μέσα σε αυτήν την παραδεισένια κατάσταση συνέθεσε προς τιμήν της Αγίας ένα στιχηρό προσόμοιο: «Ποίοις ευφημιών άσμασιν ευφημήσωμεν την Ευφημίαν, την καταδεχθείσαν από άνωθεν και επισκεφθείσασαν κάτοικον μοναχόν ελεεινόν εν τη Καψάλα. Εκ τρίτου την θύραν πάλιν του έκρουσε τετάρτη ήνοίχθη μόνη εκ θαύματος και εισελθούσα με ουράνιον δόξαν, του Χρίστου η Μάρτυς, προσκυνούντες ομού Τριάδα την Αγίαν».

Και ενα εξαποστειλάριο κατά το «Τοις μαθηταίς συνέλθωμεν…», πού άρχιζε: «Μεγαλομάρτυς ένδοξε του Χρίστου Ευφημία, σ’ αγαπώ πολύ-πολύ μετά την Παναγία…». (Φυσικά αυτά δεν τα είχε για λειτουργική χρήση, ούτε τα έψαλλε δημοσίως).

Παρά την συνήθεια του βγήκε πάλι στην Σουρωτή και έκανε τις αδελφές μετόχους αυτής της ουράνιας χαράς. Με την βοήθεια του και τις οδηγίες του αγιογράφησαν την Αγία, όπως του εμφανίσθηκε.

Ό Γέροντας φιλοτέχνησε το αρνητικό της εικόνος της Αγίας σε μήτρα ατσάλινη με την οποία έκανε πρεσσαριστά είκονάκια και τα μοίραζε ευλογία στους προσκυνητές εις τιμήν της αγίας Ευφημίας. Κατά το σκάλισμα δυσκολεύτηκε να κάνη τα δάχτυλα του αριστερού της χεριού. Είπε: «Παιδεύτηκα να κάνω το χέρι της, αλλά μετά έβαλα έναν καλό λογισμό: «Ίσως επειδή και εγώ την παίδεψα την καημένη».

Πηγή: Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, σελίδες: 224-228


Έκδοσις Καλύβης Αναστάσεως, Καψάλα, Άγιον Όρος


Άγιον Όρος, 2004


http://vatopaidi.wordpress.com

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

Ο Προφήτης Ιωνάς (Παλαιά Διαθήκη)

Η διδακτική, γεμάτη μηνύματα ιστορία του προφήτη Ιωνά (βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης) ταιριάζει γάντι με την κατάντια μας σαν άνθρωποι που πορευόμαστε αντίθετα στο θέλημα του Θεού……………..Τα συμπεράσματα δικά σας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ανάμεσα στα βιβλία του Αβδιού και του Μιχαία, στους λεγόμενους “μικρούς προφήτες” της Παλαιάς Διαθήκης,βρίσκεται το όντως μικρό – γεμάτο όμως διδασκαλία – βιβλίο του Ιωνά. Θα ήθελα σήμερα να ρίξουμε μια ματιά σ’ αυτό.
1.“Και έγινε λόγος Κυρίου στον Ιωνά….”

Ιωνάς1:1-3
“Και έγινε λόγος Κυρίου στον Ιωνά, τον γιο του Αμαθί, λέγοντας: Σήκω, πήγαινε στην Νινευή, την μεγάλη πόλη, και κήρυξε εναντίον της. επειδή, η ασέβεια τους ανέβηκε μπροστά μου. Και ο Ιωνάς σηκώθηκε για να φύγει από το πρόσωπο του Κυρίου, προς τη Θαρσείς, και κατέβηκε στην Ιόππη. και βρήκε ένα πλοίο, που πήγαινε στη Θαρσείς, και έδωσε τον ναύλο του, κι ανέβηκε σ’ αυτό, για να πάει μαζί τους στη Θαρσείς, από το πρόσωπο του Κυρίου.”
Κάλεσε ο Κύριος τον Ιωνά και του έδωσε μια συγκεκριμένη αποστολή: να πάει και να κηρύξει ενάντια στην Νινευή. Ωστόσο εκείνος, μόλις το άκουσε έβαλε πλώρη για την αντίθετη κατεύθυνση: για την Θαρσείς. Αργότερα, στο κεφάλαιο 4, τον βρίσκουμε να δικαιολογεί αυτή την συμπεριφορά του ως εξής:

Ιωνάς 4:2
“Και προσευχήθηκε στον Κύριο, και είπε: Ω Κύριε, αυτός δεν ήταν ο λόγος μου, ενώ ήμουν ακόμα στην πατρίδα μου; Γι’ αυτό, πρόλαβα να φύγω στην Θαρσείς.επειδή, γνώριζα ότι εσύ είσαι Θεός ελεήμονας και οικτίρμονας, μακρόθυμος και πολυέλεος, και μετανοείς για το κακό”
Ο Ιωνάς αν και γνώριζε το θέλημα του Θεού, δεν το έκανε. Επειδή δεν πίστευε ότι ο Κύριος θα κατέστρεφε την Νινευή, έφυγε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Σαν τον Ιωνά και μεις πολλές φορές, όταν το θέλημα του Θεού δεν φαίνετε να ταιριάζει με την λογική μας, το μυαλό μας και τα σχέδια μας, αρνούμαστε να το ακολουθήσουμε.Φτάνουμε μάλιστα ακόμα και στο σημείο να ρίξουμε την ευθύνη στον Θεό:“όλα θα ήταν μέλι γάλα, αρκεί ο Θεός να μου έδινε αυτό ή να μου έκανε το άλλο, ή να μην μου αρνούνταν εκείνο”. Αυτό που κατ’ ουσία λέμε είναι ότι “δεν φταίω εγώ, αλλά ο Θεός”.
Έτσι έφυγε και ο φίλος μας ο Ιωνάς. Πήγε στην Ιόππη και από κει αφού βρήκε ένα καράβι, αρμένιζε για τη Θαρσείς. Όλα σχεδιασμένα, όλα καλοκουρδισμένα στο μυαλό του. Όμοια και μεις: όταν ο Λόγος του Θεού δεν μας αρέσει βγάζουμε τα εναλλακτικά μας σχέδια. Τα καράβια που θα μας αρμενίσουν για την γη που εμείς νομίζουμε ότι είναι της επαγγελίας. Αλλά…..

2.“Αλλ’ ο Κύριος …”
Νάτος λοιπόν ο Ιωνάς μεσοπέλαγα να αρμενίζει για την Θαρσείς. Όχι όμως για πολύ:
Ιωνάς1:4-6
“Αλλ’ο Κύριος, σήκωσε δυνατό άνεμο επάνω στην θάλασσα, και έγινε μεγάλη φουρτούνα μέσα στην θάλασσα, και το πλοίο κινδύνευε να συντριφτεί. Και οι ναύτες φοβήθηκαν, και αναβόησαν κάθε ένας στον θεό του, και πέταξαν μέσα στην θάλασσα τα σκεύη που ήταν στο πλοίο, για να ελαφρωθεί απ’ αυτά. ο Ιωνάς, όμως,κατέβηκε στο κοίλωμα του πλοίου, και πλάγιασε, και κοιμόνταν βαθιά. Και ο πλοίαρχος πλησίασε σ’ αυτόν, και του είπε: Τι κοιμάσαι εσύ; Σήκω,επικαλέσου τον Θεό σου, ίσως μας θυμηθεί ο Θεός και δεν χαθούμε”
Ήταν ο Κύριος που σήκωσε την φουρτούνα. Όποιος βάζει πλώρη για την Θαρσείς ας το βάλει καλά στο μυαλό του: τον περιμένουν φουρτούνες. Όπως θα δούμε ο Κύριος δεν σήκωσε την φουρτούνα για να τιμωρήσει τον Ιωνά, αλλά για τον επιστρέψει. Δεν αδιαφορεί Εκείνος όταν παίρνουμε το λάθος μονοπάτι, αλλά μας διορθώνει, αν και η διόρθωση του μπορεί όντως να σημαίνει φουρτούνες.
Αν και η τρικυμία φούντωνε γύρω του, ο φίλος μας ωστόσο ησύχαζε. Μέχρι που πήγε στο κοίλωμα του καραβιού και κοιμόνταν βαθιά, πρώτα πνευματικά και μετά φυσικά. Οι ναύτες προσεύχονταν στα είδωλα τους και ο Ιωνάς, προφήτης του αληθινού Θεού,κοιμόνταν και ονειρεύονταν! Μόνο που ο καπετάνιος δεν συμφωνούσε μ’ αυτή την συμπεριφορά. “Όλοι προσεύχονται επάνω άνθρωπε μου και συ κοιμάσαι;Άντε προσευχήσου και συ.” Αλλά η ιστορία δεν τελείωσε εκεί. Όλοι προσεύχονταν, ωστόσο ο Θεός δεν έλεγε να τους θυμηθεί ή καλύτερα ……να τους ξεχάσει.

Ιωνάς 1:7
“Και είπαν κάθε ένας στον διπλανό του: ελάτε να ρίξουμε κλήρους, για να γνωρίσουμε εξαιτίας τινός ήρθε αυτό το κακό επάνω μας. Και έριξαν κλήρους, και ο κλήρος έπεσε στον Ιωνά.”
Αυτό που ο Ιωνάς ξεκίνησε σαν ένα απλό ταξίδι, έτεινε πλέον να γίνει πραγματική τραγωδία. Πρώτα η φουρτούνα και τώρα ο κλήρος. Ο Θεός έριξε τον κλήρο πάνω στον φίλο μας. Δεν μπορείς να αναμένεις όμορφα και ήρεμα ταξίδια όταν περπατάς μακριά από το θέλημα του Θεού. Δεν μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος στα αμπάρια όταν τρέχεις να πας στην αντίθετη κατεύθυνση απ’ αυτή που ο Θεός θέλει. Θα ρθει φουρτούνα, και θα ρθει και ο κόσμος – οι ναύτες – να σε ξυπνήσουν.“Επειδή αν διακρίναμε τον εαυτό μας, δεν θα κρινόμασταν. Αλλ’ όταν κρινόμαστε, παιδαγωγούμαστε από τον Κύριο, για να μην κατακριθούμε μαζί με τον κόσμο” λέει ο Λόγος στην προς Κορινθίους Α 31-32.
Έπεσε λοιπόν ο κλήρος στον Ιωνά και μαζί πέσανε πάνω του και οι φτωχοί ναύτες που κόντευε να τους πάρει στον λαιμό του.

Ιωνάς 1:8
“Τότε του είπαν: Πες μας τώρα, εξαιτίας τινός πράγματος ήρθε αυτό το κακό επάνω μας;Τι είναι το έργο σου; Από πού έρχεσαι; Ποιος είναι ο τόπος σου; Και από ποιον λαό είσαι; Κι εκείνος τους είπε: Εγώ είμαι Εβραίος. και σέβομαι τον Κύριο τον Θεό του ουρανού που δημιούργησε την θάλασσα και την ξηρά. Τότε οι άνθρωποι φοβήθηκαν με μεγάλο φόβο, και του είπαν: τι είναι αυτό που έκανες; Επειδή, οι άνθρωποι γνώρισαν ότι έφευγε από το πρόσωπο του Κυρίου, δεδομένου ότι τους το είχε αναγγείλει. Και του είπαν: Τι να σε κάνουμε, ώστε να ησυχάσει η θάλασσα μαζί μας; Επειδή η θάλασσα κλυδωνίζονταν όλο και περισσότερο. Και τους είπε:Σηκώστε με και ρίξτε με μέσα στην θάλασσα, και η θάλασσα θα ησυχάσει μαζί σας.επειδή εγώ γνωρίζω ότι εξαιτίας μου έγινε αυτή η μεγάλη φουρτούνα επάνω σας.”

“Επειδή εγώ γνωρίζω ότι εξαιτίας μου έγινε αυτή η μεγάλη φουρτούνα επάνω σας”.Ομολογεί πλέον ο Ιωνάς και αναλαμβάνει τις ευθύνες για ότι συνέβαινε.“Εγώ είμαι ο αίτιος γι’ αυτό το κακό”. Αυτό είναι το πρώτο πολύ σημαντικό βήμα. Όταν τρέχεις ενάντια στο θέλημα του Θεού, και η φουρτούνα έρθει, σκύψε το κεφάλι, ομολόγησε και ανέλαβε τις ευθύνες σου. Το πρόβλημα δεν είναι ο Θεός και το θέλημα Του, ούτε ο καιρός και η τύχη σου. Ο μόνος που είναι υπεύθυνος είσαι εσύ γιατί πηγαίνεις ενάντια στο θέλημα του Θεού. Ο Ιωνάς ομολόγησε λοιπόν. “Συγγνώμη. Εγώ φταίω. Ρίξτε με στη θάλασσα και θα ησυχάσει.” Δεν κλαίγονταν. Δεν κρύβονταν στα αμπάρια πλέον. Έκανε αυτό που δεν είχε κάνει από την αρχή: ανέλαβε τις ευθύνες του. Η ανυπακοή του Ιωνά επηρέασε πολλούς: όλοι αυτοί οι ναύτες που πάλευαν ώρες τώρα με τα κύματα ήταν θύματα της δικής του ανυπακοής. Η ανυπακοή μας όμοια μπορεί να επηρεάσει και άλλους γύρω μας. Και άλλοι μπορεί να έχουν να παλέψουν με τα κύματα που δημιουργήθηκαν από την δική μας ανυπακοή. ΑΣ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΣΥΓΓΝΩΜΗ. ΑΣ ΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΜΑΣ.
Μετάνιωσε λοιπόν ο φίλος μας . Οι ναύτες δεν τον έριξαν αμέσως στην θάλασσα. Προσπάθησαν αρκετά μήπως και τα καταφέρουν και βγουν στην στεριά αλλά μάταια. Τότε αφού προσευχήθηκαν στον Κύριο, σήκωσαν τον Ιωνά και τον έριξαν από το πλοίο.

Ιωνάς1:13-15
“Οι άνθρωποι, όμως κωπηλατούσαν δυνατά για να επιστρέψουν στην ξηρά, αλλά δεν μπορούσαν. επειδή η θάλασσα κλυδωνίζονταν όλο και περισσότερο εναντίον τους.Γι’ αυτό αναβόησαν στον Κύριο, και είπαν: Παρακαλούμε, Κύριε,παρακαλούμε, ας μην χαθούμε για την ζωή αυτού του ανθρώπου, και μην επιβάλεις επάνω μας αθώο αίμα. επειδή, εσύ, Κύριε, έκανες όπως ήθελες. Και σήκωσαν τον Ιωνά, και τον έριξαν μέσα στην θάλασσα. και η θάλασσα στάθηκε από τον θυμό της.Τότε, οι άνθρωποι φοβήθηκαν με μεγάλο φόβο, και πρόσφεραν θυσία στον Κύριο, και έκαναν ευχές”
Ποιος θα το περίμενε; Ο ήλιος ίσως μεσουρανούσε όταν ο Ιωνάς ξεκινούσε από την Ιόππη. Θα ήταν ένα όμορφο ταξίδι στις Θαρσείς, ίσα που να μην πάει στην Νινευή. Ποιος άραγε θα το περίμενε ότι θα κατέληγε με τον φίλο μας στην θάλασσα; Και όμως, με το που έπεσε ο Ιωνάς στην θάλασσα, ο Θεός σταμάτησε αμέσως την φουρτούνα, και άρχισε το σχέδιο σωτηρίας του. Η φουρτούνα της ανυπακοής μπορεί να είναι πολύ δυνατή. Θα πρέπει ωστόσο να αφήσεις το σκάφος – εκείνο με το οποίο έβαλες πλώρη να φύγεις από τον Θεό. Για να το κάνεις θα πρέπει να μετανιώσεις. Και τότε, πάρα το γεγονός ότι θα είσαι μεσοπέλαγα, ο Θεός θα σε σώσει. Θα διατάξει την φουρτούνα να σταματήσει και μαζί θα διατάξει και ένα ναυαγοσωστικό να έρθει να σε περισυνελέξει. Ο σκοπός της φουρτούνας δεν είναι η απώλεια σου αλλά η επιστροφή σου. Στην περίπτωση του Ιωνά, να τι έκανε ο Κύριος:

Ιωνάς2:1-6
“Και ο Κύριος διέταξε ένα μεγάλο κήτος να καταπιεί τον Ιωνά. Και ο Ιωνάς ήταν στην κοιλιά του κήτους τρεις ημέρες και τρεις νύκτες. Και ο Ιωνάς προσευχήθηκε στον Κύριο τον Θεό του από την κοιλιά του κήτους, και είπε: Μέσα στην θλίψη μου βόησα στον Κύριο και με εισάκουσε. από την κοιλιά του Άδη βόησα και άκουσες την φωνή μου. Επειδή, με έριξες στα βάθη, στην καρδιά της θάλασσας, και ρεύματα με περικύκλωσαν. όλες οι τρικυμίες σου και τα κύματα σου πέρασαν από πάνω μου. Κι εγώ είπα: Απορρίφθηκα από μπροστά από τα μάτια σου. όμως θα επιβλέψω ξανά στον άγιο ναό σου. Τα νερά με περικύκλωσαν μέχρι την ψυχή, η άβυσσος με έκλεισε ολόγυρα, τα φύκια τυλίχθηκαν γύρω από το κεφάλι μου. Κατέβηκα στα τελευταία μέρη των βουνών. Οι μοχλοί της γης είναι για πάντα από πάνω μου. αλλ’ η ζωή μου ανέβηκε από την φθορά, Κύριε Θεέ μου.”
Στο σκάφος, όταν ακόμα και οι ειδωλολάτρες προσεύχονταν, ο Ιωνάς κοιμόνταν. Αλλά όχι τώρα. Τώρα, προσεύχονταν με θέρμη και σιγουριά ότι ο Θεός τον εισάκουσε.Ήξερε ότι ο Θεός ήταν μέσα σ’ όλη την ιστορία. Και συνεχίζει:

Ιωνάς2:7-9
“Ενώ η ψυχή λιποθυμούσε μέσα μου, θυμήθηκα τον Κύριο. και η προσευχή μου μπήκε μέσα σε σένα στον άγιο ναό σου. Αυτοί που τηρούν τις ματαιότητες του ψέματος,εγκαταλείπουν το έλεος τους. Εγώ όμως θα θυσιάσω σε σένα με φωνή αίνεσης. θα αποδώσω όσα ευχήθηκα. η σωτηρία προέρχεται από τον Κύριο”
Τρεις ημέρες και τρεις νύκτες ήταν ο Ιωνάς στην κοιλιά του κήτους ακριβώς όσες και ο Κύριος Ιησούς Χριστός “στην καρδιά της γης” (κατά Ματθαίο 12:40).Όπως ο Κύριος “δεν είδε φθορά” (Πράξεις 2:31) έτσι και “η ζωή του Ιωνά ανέβηκε από την φθορά”. Όπως ο Κύριος πέθανε και αναστήθηκε μετά από τρεις ημέρες και τρεις νύκτες έτσι πιστεύω έγινε και με τον Ιωνά: αυτός πέθανε και μετά από 3 μέρες και τρεις νύκτες ξανάζησε – “η ζωή του ανέβηκε από την φθορά” – γινόμενος έτσι σημείο (“το σημείο του Ιωνά του προφήτη” (Κατά Ματθαίο 12:39)) του τι θα γίνονταν με τον Κύριο.

Ιωνάς2:10
“Και ο Κύριος πρόσταξε το κήτος και ξέρασε τον Ιωνά επάνω στην ξηρά”
Τελικά ο Ιωνάς ξαναγύρισε εκεί απ’ όπου ξεκίνησε. Η ανυπακοή του, του κόστισε μια κυριολεκτικά φουρτουνιασμένη ιστορία. Η ανυπακοή του καθενός από μας, θα φέρει φουρτούνες. Σίγουρα όμως όταν επιστρέψουμε θα έχουμε πάρει για τα καλά το μάθημα μας, όπως και ο Ιωνάς: όταν έγινε ξανά λόγος του Θεού προς αυτόν να πάει στην Νινευή, δεν άλλαξε πλέον κατεύθυνση. Οι φουρτούνες που μπορεί να περάσουμε, δεν είναι χωρίς καλό. Αν υπάρχει μετάνοια για την ανυπακοή, το τέλος της φουρτούνας θα μας βρει διαφορετικούς ανθρώπους: δεν θα θέλουμε πλέον να πάμε στην Θαρσείς. Δεν θα αποστατήσουμε πλέον από τον Θεό γιατί το θέλημα Του δεν μας αρέσει, ή δεν είναι ότι εμείς προσδοκούσαμε, αλλά θα σκύψουμε το κεφάλι και θα πούμε “ναι Κύριε. Ας γίνει το θέλημα σου. Εσύ είσαι ο Κύριος.”
Ξέρασε λοιπόν το κήτος τον Ιωνά στην θάλασσα. Φανταστείτε πόσο κουρασμένος θα ένιωθε.Έτσι είμαστε συνήθως μετά από τέτοιες φουρτούνες: κουρασμένοι, αποκαμωμένοι,νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Και όμως όσο και αν φαίνεται παράξενο αυτό είναι το σημείο που θα πρέπει να είμαστε – αν και όχι το σημείο στο οποίο θα πρέπει να μείνουμε. Ο παλιός άνθρωπος έχει πλέον συντριφτεί. Δεν μπορούμε πλέον να πούμε “Εγώ όμως σκέφτομαι και θέλω….. Εγώ αποφάσισα. Θέλω να πάω στην Θαρσείς”. Ο παλιός άνθρωπος έχει σπάσει. Η υπερηφάνεια, ο εγωισμός που τον κυβερνάει, έχουν συντριφτεί. Και αυτό είναι το στάδιο που βρίσκει ο Κύριος τον Ιωνά, δεύτερη φορά: μετά την φουρτούνα, μετά την συντριβή των δικών του ανυπάκουων σχεδίων είναι πλέον έτοιμος για την εκπλήρωση των σχεδίων του Κυρίου του.

3.Ιωνάς: η δεύτερη φορά
Ιωνάς3:1-3
“Και έγινε λόγος του Κυρίου στον Ιωνά για δεύτερη φορά, λέγοντας: Σήκω, πήγαινε στην Νινευή, τη μεγάλη πόλη, και κήρυξε σ’ αυτή το κήρυγμα που εγώ μιλάω σε σένα. ΚΑΙ Ο ΙΩΝΑΣ ΣΗΚΩΘΗΚΕ, ΚΑΙ ΠΗΓΕ ΣΤΗΝ ΝΙΝΕΥΗ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ”
Με την ανυπακοή ήρθε η φουρτούνα, με την φουρτούνα η μετάνοια που την ακολούθησε η υπακοή. Πήγε ο Ιωνάς λοιπόν στην Νινευή και κήρυξε ότι ο Κύριος του είχε πει:

Ιωνάς3:3-10
“Η Νινευή ήταν μια υπερβολικά μεγάλη πόλη, έκτασης δρόμου τριών ημερών. Και ο Ιωνάς άρχισε να περνάει μέσα από την πόλη δρόμο μιας ημέρας, και κήρυξε, και είπε: Ακόμα 40 ημέρες, και η Νινευή θα καταστραφεί. Και οι άνδρες της Νινευή πίστεψαν στον Θεό, και κήρυξαν νηστεία, από τον μεγάλο ανάμεσα τους μέχρι τον μικρό τους. επειδή ο λόγος είχε φτάσει στον βασιλιά της Νινευή, και σηκώθηκε από τον θρόνο του, και έβγαλε από πάνω του την στολή του και σκεπάστηκε με σάκο, και κάθισε επάνω σε στάχτη. Και διακηρύχθηκε και γνωστοποιήθηκε στην Νινευή, με ψήφισμα του βασιλιά και των μεγιστάνων του και ειπώθηκε: Οι άνθρωποι και τα κτήνη, τα βόδια και τα πρόβατα, να μην γευθούν τίποτα. ούτε να βοσκήσουν ούτε να πιουν νερό. αλλ’ άνθρωπος και κτήνος να σκεπαστούν με σάκους, και να φωνάξουν στον Θεό δυνατά. κι ας επιστρέψουν κάθε ένας από τον πονηρό του δρόμο, κι από την αδικία που είναι στα χέρια τους. Ποιος ξέρει αν ο Θεός επιστρέψει και μεταμεληθεί και επιστρέψει από την οργή του θυμού του, και δεν χαθούμε; Και ο Θεός είδε τα έργα τους, ότι απέστρεψαν από τον πονηρό τους δρόμο. και ο Θεός μεταμελήθηκε για το κακό, που είχε πει να κάνει σ’αυτούς. και δεν το έκανε”
Ο σκοπός της προφητείας του Ιωνά δεν ήταν απλά να προδικάσει την πτώση της Νινευή. Ο Θεός τον έβαλε να κηρύξει αυτό το μήνυμα ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙ τους κατοίκους της Νινευή για το τι θα συνέβαινε αν δεν μετανοούσανε. Αν δεν υπήρχε μετάνοια,σε σαράντα ημέρας θα καταστρέφονταν. Ακούγοντας το οι άνθρωποι της Νινευή“πίστεψαν στον Θεό”. Κήρυξαν νηστεία, ντύθηκαν με σάκους και φώναζαν προς τον Κύριο για αλλαγή της απόφασης. “Και ο Θεός είδε τα έργα τους, ότι απέστρεψαν από τον πονηρό τους δρόμο. και ο Θεός μεταμελήθηκε για το κακό, που είχε πει να κάνει σ’ αυτούς. και δεν το έκανε.” Όλοι φαντάζομαι ήταν χαρούμενοι μ’ αυτή την έκβαση. Οι Νινευίτες είχαν επιστρέψει! Όλοι…..εκτός από τον φίλο μας τον Ιωνά:

Ιωνάς 4:1
“Και ο Ιωνάς λυπήθηκε με μεγάλη λύπη. και αγανάκτησε.”
Ο λόγος που ο Ιωνάς λυπήθηκε με μεγάλη λύπη είναι γιατί δεν είδε την προφητεία του να εκπληρώνεται. Αν η Νινευή καταστρέφονταν αλλά η προφητεία του εκπληρώνονταν,πιθανόν να μην είχε κανένα πρόβλημα. Δεν ήταν ικανοποιημένος ότι έκανε το θέλημα του Θεού: πήγε και κήρυξε ότι ο Κύριος του είπε, αλλά ήθελε επιπρόσθετα να έχει λόγο και σε ότι ο Κύριος θα έκανε από κει και πέρα. Γυρίζοντας σε μας:είσαι ικανοποιημένος αδερφέ μου με ότι ο Κύριος σε έχει βάλει να κάνεις ή ψάχνεις να έχεις λόγο και σε ότι είναι δουλειά του Κυρίου, σε ότι ο Κύριος θα κάνει μ’ αυτό που σε έχει βάλει να κάνεις; Δεν είναι δουλειά μας το τι θα κάνει ο Κύριος. Δουλειά μας είναι να κάνουμε αυτό που ο Κύριος μας έχει προστάξει να κάνουμε. Όταν κάνουμε δουλειά μας, την δουλειά του Κυρίου, τότε υπάρχει πρόβλημα: αν τα πράγματα δεν συμβούν όπως ΕΜΕΙΣ τα σχεδιάζαμε, τότε μπορεί να απογοητευτούμε, ακόμα και να αγανακτήσουμε με τον Κύριο. “Είμαι έξω φρενών με τον Κύριο. Εγώ έκανα ότι ο Κύριος μου έχει πει αλλά δεν φαίνεται να γίνεται τίποτα. Δε στα έλεγα εγώ Κύριε ότι αυτή ήταν χαμένη υπόθεση. Έχω κάνει τόσα πολλά για σένα – ήρθα ολόκληρο ταξίδι στην Νινευή – και εσύ με άφησες. Καλύτερα να μην ζω”. Κάπως έτσι ήταν ο Ιωνάς, και κάπως έτσι μερικές φορές έχουμε φερθεί και εμείς.

Ιωνάς4:2-3
“Και προσευχήθηκε στον Κύριο, και είπε: Ω Κύριε, αυτός δεν ήταν ο λόγος μου ενώ ήμουν ακόμα στην πατρίδα μου; Γι’ αυτό πρόλαβα να φύγω στην Θαρσείς.επειδή γνώριζα ότι εσύ είσαι Θεός ελεήμονας και οικτίρμονας, μακρόθυμος και πολυέλεος, και μετανοείς για το κακό. Και τώρα Κύριε, πάρε σε παρακαλώ από μένα την ψυχή μου. επειδή μου είναι καλύτερο να πεθάνω πάρα να ζω.”
Ο πλήρως υποταγμένος στο θέλημα του Θεού άνθρωπος δεν έχει προσωπικά πλάνα σχετικά με ότι είναι δουλειά του Θεού. Κάνει αυτό που του έχει πει ο Κύριος να κάνει και μ’ αυτό είναι πλήρως ικανοποιημένος. Όμως ο Ιωνάς δεν ήταν. Τι έκανε ο Κύριος; Οι στίχοι 4-9 μας λένε:
Ιωνάς4:4-9
“Και ο Κύριος είπε: Είναι καλό να αγανακτείς; Και ο Ιωνάς βγήκε από την πόλη, και κάθισε προς το ανατολικό μέρος της πόλης, κι εκεί έκανε για τον εαυτό του μια καλύβα, και κάθονταν κάτω από την σκιά της, μέχρις ότου δει τι επρόκειτο να γίνει στην πόλη. Και ο Κύριος διέταξε μια κολοκυθιά, κι έκανε να ανέβει από πάνω από τον Ιωνά, για να είναι σκιά από πάνω από το κεφάλι του, για να τον ανακουφίσει από την θλίψη του. Και ο Ιωνάς χάρηκε για την κολοκυθιά με μεγάλη χαρά. Και ο Κύριος διέταξε ένα σκουλήκι, όταν χάραξε η αυγή της επόμενης ημέρας. και χτύπησε την κολοκυθιά, και ξεράθηκε. Και καθώς ανέτειλε ο ήλιος,διέταξε ο Θεός ένα καυστικό ανατολικό άνεμο. και ο ήλιος χτύπησε το κεφάλι του Ιωνά, ώστε λιγοψύχησε. και ζήτησε μέσα στην ψυχή του να πεθάνει. και είπε: Μου είναι καλύτερο να πεθάνω πάρα να ζω. Και ο Θεός είπε στον Ιωνά: Είναι καλό να αγανακτείς για την κολοκυθιά; Και είπε: Είναι καλό να αγανακτώ μέχρι θανάτου.”
Τρεις φορές βλέπουμε τον Κύριο να διατάζει ζώα, φυτά και φυσικά φαινόμενα. Ο Ιωνάς για μια ακόμη φορά ήταν σε ανυπακοή. Όταν ο παλιός άνθρωπος δεν έχει συντριφτεί θα θέλουμε να φέρουμε τον Θεό σε απολογία, όταν τα σχέδια μας δεν πραγματοποιούνται. Η πίστη μας και η διάθεση μας θα επηρεάζονται από τις“κολοκυθιές” και τους αέρηδες. Όταν ο παλιός άνθρωπος είναι ακόμα όρθιος, θα υψωνόμαστε ενάντια στον Θεό φτάνοντας ακόμα και στο να αγανακτήσουμε μαζί Του. Αλλά ο Κύριος δεν άφησε τον φίλο μας, όπως δεν αφήνει και μας.

Ιωνάς4:10-11
“Και ο Κύριος είπε: Εσύ λυπήθηκες για την κολοκυθιά, για την οποία δεν κόπιασες,αλλ’ ούτε την έκανες να αυξηθεί, η οποία γεννήθηκε μέσα σε μια νύκτα, και μέσα σε μια νύκτα χάθηκε. Κι εγώ δεν έπρεπε να λυπηθώ για την Νινευή, την μεγάλη πόλη, στην οποία υπάρχουν περισσότερες από 12 μυριάδες ανθρώπων, που δεν διακρίνουν το δεξί τους από το αριστερό τους, και πολλά κτήνη;”
Ο Ιωνάς αγανακτούσε αλλά το κέντρο του ενδιαφέροντος του ήταν ο εαυτός του: η προφητεία ΤΟΥ, η σκιά ΤΟΥ, το κεφάλι ΤΟΥ. Όταν κάτι από αυτά υπέφερε τότε άρχιζαν τα νεύρα. Όταν είσαι συγκεντρωμένος στον εαυτό σου δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις όλο το σχέδιο του Θεού, γιατί θα βάζεις σ’ αυτό πάντα τον εαυτό σου σαν κέντρο. Μόνο όταν σπάσει ο παλιός άνθρωπος, θα μπορέσεις να καταλάβεις την μεγαλειότητα Εκείνου και τι πραγματικά Αυτός κάνει. Διαφορετικά, θα θεωρείς τον Θεό σαν υπηρέτη του εαυτού σου αντί εσύ να είσαι υπηρέτης Του.
Το βιβλίο του Ιωνά μας δείχνει τι ο Θεός έκανε με την ανυπακοή του προφήτη. Τα προβλήματα του Ιωνά είναι προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε και μεις: ανυπακοή,εγωισμός, αγανάκτηση, προσωπικά σχέδια αναπτυσσόμενα ανεξαρτήτως του θελήματος του Θεού. Όλα αυτά δεν είναι πάρα παράγωγα του παλιού ανθρώπου, που θα πρέπει να συντριφτεί, αν θέλουμε να δούμε τον νέο άνθρωπο απελευθερωμένο. Πόσο παρήγορο είναι ότι ο Θεός χρησιμοποίησε έναν άνθρωπο με τις αδυναμίες του Ιωνά.Πόσο παρήγορο ότι Αυτός δεν μας εγκαταλείπει στους δρόμους μας αλλά θα έρθει σαν Πατέρας να μας πάρει από εκεί που πάμε, ακόμα και αν χρειαστεί να διατάξει μια φουρτούνα στην ζωή μας.

Προς Εβραίους 12:5-13
“Γιε μου, μη καταφρονείς την παιδεία του Κυρίου. ούτε να αποθαρρύνεσαι, όταν ελέγχεσαι απ’ αυτόν. Επειδή οποίον ο Κύριος αγαπάει, τον περνάει από παιδεία. και μαστιγώνει κάθε γιο τον οποίο παραδέχεται”. Αν υπομένετε την παιδεία ο Θεός συμπεριφέρεται απέναντι σας ως προς γιους. επειδή ποιος γιος υπάρχει, τον οποίο ο πατέρας του δεν παιδαγωγεί; Αν, όμως είστε χωρίς παιδεία,της οποίας όλοι έγιναν μέτοχοι, άρα είστε νόθοι και όχι γιοι. Έπειτα, τους μεν πατέρες μας κατά σάρκα τους είχαμε παιδαγωγούς, και τους σεβόμασταν. και δεν θα υποταχτούμε πολύ περισσότερο στον Πατέρα των πνευμάτων και θα ζήσουμε; Επειδή εκείνοι μεν για λίγο καιρό μας παιδαγωγούσαν, σύμφωνα με την αρέσκεια τους. ο Θεός όμως για το συμφέρον μας, για να γίνουμε μέτοχοι της αγιότητας του. Κάθε παιδεία, βέβαια, για μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς αλλά λύπης Έπειτα όμως, σ’ αυτούς που διάμεσου αυτής γυμνάστηκαν, αποδίδει ειρηνικό καρπό δικαιοσύνης. “Γι’ αυτό ανορθώστε τα πεσμένα χέρια και τα παραλυμένα γόνατα”. Και “κάντε στα πόδια σας ίσιους δρόμους” . ώστε το χωλό να μην εκτραπεί αλλά μάλλον να θεραπευτεί.

Τάσος Κιουλάχογλου
http://vatopaidi.wordpress.com/2012/09/21/prophet-jonah/#more-16626