Translate

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Ο Ύμνος της αγάπης..

Ο Ύμνος της αγάπης.

(Α' Κορινθίους κεφ. ιγ' στίχοι 1-13).

«Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.
Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.
η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.
Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται· είτε γλώσσαι παύσονται· είτε γνώσις καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι' εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα· μείζων δε τούτων η αγάπη».
Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει η σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως.
Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αv παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι.
Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει
Αν υπάρχουν ακόμα προφητείες, θα έλθει μέρα που και αυτές θα καταργηθούν αν υπάρχουν χαρίσματα γλωσσών και αυτά θα σταματήσουν αν υπάρχει γνώση και αυτή θα καταργηθεί. Γιατί τώρα έχουμε μερική και όχι τέλεια γνώση και προφητεία· όταν όμως έλθει το τέλειο, τότε το μερικό θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο, μιλούσα ως νήπιο, σκεφτόμουν ως νήπιο, έκρινα ως νήπιο. Όταν έγινα άνδρας, κατάργησα τη συμπεριφορά του νηπίου. Τώρα βλέπουμε σαν σε καθρέπτη και μάλιστα θαμπά, τότε όμως θα βλέπουμε το ένα πρόσωπο το άλλο πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος από την αλήθεια, αλλά τότε θα έχω πλήρη γνώση, όπως ακριβώς γνωρίζει και εμένα ο Θεός. Ώστε τώρα μας απομένουν τρία πράγματα: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Πιο μεγάλη όμως από αυτά είναι η ΑΓΑΠΗ

Β' ΑΝΑΛΥΣΗ

1. Είναι από τα πιο θαυμάσια κείμενα της Καινής Διαθήκης. Είναι ένας υπέροχος ύμνος του Αποστόλου Παύλου για την αγάπη. Είναι ένα άριστο ποίημα. Περιέχει καταπληκτικές αλήθειες, που φωτίζουν και εξυψώνουν τη ζωή του ανθρώπου. Μόνο ένας άνθρωπος φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα, μπορούσε να γράψει έναν τέτοιο ύμνο, που περιέχει εξαίσιες και απαραίτητες για τη ζωή μας αλήθειες. Εμείς εδώ θα υπογραμμίσουμε μόνο μερικές.

2. Η αγάπη είναι θείο δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Ο Θεός φανερώνει την αγάπη του, στέλνοντας στον κόσμο τον Ιησού Χριστό. Χωρίς λοιπόν την αγάπη δεν μπορούμε να ζήσουμε, ούτε να εφαρμόσουμε καμιά άλλη αρετή. Στους πρώτους στίχους του κειμένου μας λέγει ο Απόστολος Παύλος, ότι μπορεί να έχω όλα τα προσόντα και τις ικανότητες. Αν όμως μου λείπει η αγάπη, τότε δεν είμαι απολύτως τίποτε.

3. Η συμπεριφορά του ανθρώπου, που έχει μέσα του την αγάπη του Θεού, είναι πολύ χαρακτηριστική και υπέροχη. Ο άνθρωπος, που αγαπά δε ζηλεύει, δε φουσκώνει από εγωισμό, δε θυμώνει, δε ζητεί το δικό του συμφέρον, δε σκέφτεται για τους άλλους κακό. Η αγάπη τίποτε δεν παθαίνει. Αυτή θα βασιλεύει και θα επικρατεί σ' ολόκληρο τον κόσμο. Η αγάπη θα γεμίζει τις καρδιές όλων των ανθρώπων, που την παραδέχτηκαν και την εφάρμοσαν στη ζωή τους.

4. Έτσι η μακαριότητα και η χαρά θα είναι τα σημάδια των παιδιών του Θεού μέσα στους απέραντους αιώνες των αιώνων. ΑΜΗΝ.

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε!!!

8. Η συμπεριφορά προς τον πλησίον.

(Ματθαίου κεφ. ζ' στίχοι 1-6)

«Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε. Εν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ώ μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται ύμίν. Τι δε βλέπεις το κόρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε εν τω σω οφθαλμω δοκόν ου κατανοείς; η πώς ερείς τω αδελφω σου, άφες εκβάλω το κάρφος από του οφθαλμού σου, Και ιδού η δοκός η εν τω οφθαλμώ σου; υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, Και τότε διαβλέψεις έκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου. Μη δώτε το άγιον τοις κυσί μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αυτούς εν τοίς ποσίν αυτών και στραφέντες ρήξωσιν υμάς».
Μην κατακρίνετε, για να μην κατακριθείτε, γιατί με το κριτήριο που κρίνετε, θα κριθείτε και με το μέτρο που μετράτε, θα μετρηθείτε. Γιατί βλέπεις το σαριδάκι (αγκίδα) που είναι στο μάτι του αδελφού σου, ενώ το δοκάρι που είναι στο μάτι σου δεν το παρατηρείς; η πώς θα πεις στον αδελφό σου; Άφησε με να σου βγάλω το σαριδάκι από το μάτι σου, όταν εσύ έχεις ολόκληρο δοκάρι στο δικό σου μάτι; Υποκριτή, βγάλε πρώτα από το δικό σου μάτι το δοκάρι και τότε θα δεις καθαρά να βγάλεις το σαριδάκι από το μάτι του αδελφού σου. Μη ρίχνετε το άγιο στα σκυλιά και μην πετάτε στους χοίρους τα μαργαριτάρια σας, μήπως και τα καταπατήσουν με τα πόδια τους και έπειτα γυρίσουν και ξεσχίσουν και σας τους ίδιους.

Β' ΑΝΑΛΥΣΗ - ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ

1. Ο Κύριος μας διδάσκει πως δεν πρέπει να κατακρίνουμε, τους άλλους ανθρώπους. Είναι μια κακιά συνήθεια και μεγάλη αμαρτία. Όταν κατακρίνουμε τον άλλο άνθρωπο δείχνουμε, πως μέσα μας δεν έχουμε αγάπη. Είμαστε σκληροί και αυστηροί στους άλλους και ξεχνάμε τα δικά μας ελαττώματα.

2. Αυτό που ξεχνάμε εμείς μας θυμίζει ο Κύριος. Μας λέγει ότι αυτός που κατακρίνει τον άλλον, πρέπει να ξέρει ότι θα κριθεί με το ίδιο μέτρο. Εδώ πρέπει να προσέξουμε πολύ. Είναι εύκολο σ' ένα παιδί να κοροϊδεύει να κατακρίνει ένα άλλο. Η διαγωγή όμως αυτή δεν είναι καλή και έρχεται σε αντίθεση με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι άλλοι άνθρωποι είναι οι αδελφοί μας. Δεν μπορούμε λοιπόν με ευκολία να καταδικάζουμε τους άλλους και εμείς να γελάμε η και να χαιρόμαστε.

3. Επίσης δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι εμείς είμαστε αναρμόδιοι για να κατακρίνουμε τους συνανθρώπους μας. Ο μόνος που έχει δικαίωμα να κρίνει τους ανθρώπους είναι ο αναμάρτητος Θεός. Και όμως ξέρουμε πως ο Κύριος ήλθε στον κόσμο για να μας σώσει και όχι να μας κρίνει και να μας καταδικάσει. Ο Κύριος είναι ο καλός Σαμαρείτης που θεραπεύει τις πληγές της αμαρτίας μας. Είναι ο Καλός Ποιμένας που τρέχει να βρει το χαμένο πρόβατο και να το κουβαλήσει στους ώμους του με χαρά και να το φέρει στη μάντρα, δηλαδή, στην Αγία Εκκλησία του.

Γ' ΔΙΔΑΓΜΑ: «Μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε»

Α' ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ

«Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, σε παρακαλώ μη μου δίνεις πνεύμα τεμπελιάς, περιέργειας, υπερηφάνειας και αισχρολογίας. Χάρισε μου, σε παρακαλώ, πνεύμα σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης. Ναι, Κύριε, συ που είσαι ο Βασιλέας μου, δίνε μου την ευκαιρία να βλέπω τα δικά μου αμαρτήματα και να μην κατακρίνω τον αδελφό μου. Γιατί εσύ είσαι ο ευλογητός Κύριος στους απέραντους αιώνες των αιώνων. Αμήν» (Ευχή της Εκκλησίας από την Ακολουθία του Μεγάλου Αποδείπνου).

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Αφιέρωμα της Wall Street Journal για τον Γέροντα Παΐσιο

«Έχει γίνει αντικείμενο διαφόρων προγνωστικών και θαυμάτων που λαμβάνουν χώρα».
Newsroom Κ/ ΑΜΠΕ
Στο άρθρο αναφέρεται, ακόμη, πως η φήμη του Γέροντα Παΐσιου κατά κάποιο τρόπο απηχεί τις προβλέψεις του Νοστράδαμου.
Εκτενές άρθρο αφιέρωσε η εφημερίδα «Wall Street Journal» για τον Γέροντα Παΐσιο, ο οποίος επισκεπτόμενος τη Σουρωτή, Θεσσαλονίκης, πριν από τριάντα και πλέον χρόνια, είχε προφητέψει ότι «η Ελλάδα στο μέλλον θα αντιμετωπίσει μεγάλη αναστάτωση και σύγχυση, η οποία θα φέρει ως αποτέλεσμα πείνα και πολιτική αστάθεια».

Στο άρθρο, το οποίο αναδημοσιεύει ο «Εθνικός Κήρυκας» της Νέας Υόρκης, τονίζεται ότι ο Γέροντας Παΐσιος, ο οποίος πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ως ερημίτης στη χερσόνησο της Μοναστικής πολιτείας του Αγίου Όρους, έχει γίνει αντικείμενο διαφόρων προγνωστικών και θαυμάτων που λαμβάνουν χώρα, κατά τους ισχυρισμούς αρκετών, και τα οποία εμπεριέχονται μέσα σε βιβλία που έχουν γραφτεί γι’ αυτόν. Σημειώνεται, επίσης, ότι κάθε Σάββατο εκατοντάδες προσκυνητές και επισκέπτες από όλη την Ελλάδα σχηματίζουν ουρές μπροστά από τον τάφο του Γέροντα, για να ζητήσουν τη βοήθειά.

Στο άρθρο αναφέρεται, ακόμη, πως η φήμη του Γέροντα Παΐσιου κατά κάποιο τρόπο απηχεί τις προβλέψεις του Νοστράδαμου, για τον οποίο οι πιστοί λένε ότι προέβλεψε τα πάντα-από την εμφάνιση και κυριαρχία του Χίτλερ, μέχρι το τρομοκρατικό πλήγμα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001.
Αναφορά γίνεται και στα δεκάδες βιβλία σχετικά με τον Γέροντα, με τα οποία είναι γεμάτα τα βιβλιοπωλεία στην Ελλάδα, ενώ σημειώνεται, ότι πολλές εφημερίδες δημοσιεύουν άρθρα για τα θαύματά του Αγιορείτη μοναχού και η εφημερίδα «Δημοκρατία» διέθεσε 350.000 αντίγραφα βιβλίων που σχετίζονται με αυτόν.

Τέλος, επισημαίνεται ότι πολύ πριν από τον θάνατό του, το 1994, ο μοναχός ήταν ευρύτερα γνωστός και προσέλκυε στο Άγιο Όρος πιστούς, που πήγαιναν για να ακούσουν τις πνευματικές του συμβουλές και καθοδηγήσεις, ενώ πολλοί πιστεύουν πως κάποια στιγμή θα ανακηρυχθεί Άγιος.

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Περι ελεημοσύνης...

Ο Μαρκιανός ήταν ιερέας στην Κωνσταντινούπολη, αγιότατος άνθρωπος.Ανάμεσα στις άλλες αρετές που τον στόλιζαν υπερείχαν η ακτημοσύνη κι η ελεημοσύνη. Παράδοξος συνδυασμός!
Καθώς στεκόταν πολύ ψηλότερα από κάθε γήινο αγαθό, ο Μαρκιανός δεν απέκτησε ποτέ πράγμα δικό του, που να έχει κάποια αξία, ούτε δεύτερο ένδυμα. Όταν οι γνωστοί του τού χάριζαν κάτι, το έδινε παρευθύς στον πρώτο φτωχό, που θα συναντούσε στο δρόμο του.
Την Κυριακή που θα γίνονταν τα εγκαίνια της Εκκλησίας της Αγίας Αναστασίας, που ήταν η ενορία του, έφυγε ξημερώματα από τη φτωχή καμαρούλα του να ετοιμάσει το Άγιο Βήμα. Θα λειτουργούσε ο Πατριάρχης με άλλους Αρχιερείς. Θα πήγαινε κι ο Αυτοκράτωρ με όλους τους άρχοντες του στα εγκαίνια.
Σαν έφτασε στην Αγία Αναστασία κι ήταν έτοιμος ν’ ανοίξει την εξώθυρα του μεγαλοπρεπεστάτου ναού, που αυτός ο ίδιος με την απαράμιλλη δραστηριότητά του είχε ανακαινίσει, τον πλησίασε ένας δυστυχισμένος άνθρωπος, γυμνός,μελανιασμένος από το κρύο. Έδειχνε να υποφέρει πολύ. Άπλωσε διστακτικά το χέρι να του γυρέψει ελεημοσύνη. Ο Μαρκιανός έψαξε τις τσέπες του. Αλλά, συνηθισμένο πράγμα σ’ αυτόν, δε βρήκε χρήματα. Έπρεπε όμως να δώσει κάτι σ’εκείνον τον δυστυχή, και μάλιστα χρήσιμο. Του ράγισε την καρδιά η γύμνια του,το τρεμούλιασμά του. Ο φιλάνθρωπος ιερέας πήρε την απόφασή του. Θα του έδινε τα ρούχα του. Δεύτερα δεν είχε, αλλ’ αυτό δεν τον πείραζε. Τώρα θα φορούσε τα ιερατικά του, αφού θα έπαιρνε μέρος στη Λειτουργία. Πήγε στο σκευοφυλάκιο,φόρεσε τα άμφιά του και όλα του τα ρούχα τα έδωσε στο φτωχό. Εκείνος έμεινε με το στόμα ανοικτό μπροστά σε τόση καλοσύνη.
Ήρθαν στο μεταξύ κι οι άλλοι κληρικοί με τον Πατριάρχη και άρχισε η Θ. Λειτουργία. Μα κάτι παράδοξο συνέβαινε εκείνη την ημέρα. Τα βλέμματα του εκκλησιάσματος, από του Αυτοκράτορα ως του τελευταίου πιστού, είχαν καρφωθεί πάνω στο Μαρκιανό. Το ίδιο και των κληρικών, μέσα στο Άγιο Βήμα. Δύο μάλιστα απ’ αυτούς είχαν αρχίσει να σιγοψιθυρίζουν τις επικρίσεις τους.
-Πού βρήκε άραγε τη χρυσοΰφαντη στολή; Αυτός δεν είχε ποτέ του χρήματα. Έτσι τουλάχιστον φαίνεται.
-Δε βαριέσαι... Υποκρισίες. Κοίταξε, αδελφέ μου, και με διαμάντια κεντημένη. Ε,αυτό πια καταντά σκάνδαλο.
Όταν στο τέλος της Θείας Λειτουργίας βγήκε με το Άγιο Ποτήριο να κοινωνήσει τον κόσμο ο Μαρκιανός, ένας ψίθυρος θαυμασμού ακούστηκε από τα χείλη όλων. Η Εκκλησία άστραψε από το φεγγοβόλημα των αμφίων του.
Ένας ανώτερος κληρικός πλησίασε τότε τον Πατριάρχη με φανερή αγανάκτηση και του είπε:
-Δεν πρέπει η αγιοσύνη σου, Δέσποτα, να παραλείψει να συστήσει κάποια μετριότητα σ’ αυτόν τον άσημο κληρικό. Τέτοια στολή ταιριάζει μόνο στο βασιλέα.
Ο αγαθός γέρο- Πατριάρχης άρχισε να στενοχωριέται με τις διαμαρτυρίες του ιερατείου του.Είχε φυσικά κι ο ίδιος απορήσει με τη πρωτοφανή πολυτέλεια των αμφίων που φόρεσε – έτσι τουλάχιστον νόμιζε – για την πανήγυρη ο Μαρκιανός.Τον γνώριζε όμως πολύ καλά για να τον χαρακτηρίσει ματαιόδοξο. Ωστόσο,αποφάσισε να του κάνει λόγο γι’ αυτό. Ευθύς λοιπόν μετά την απόλυση και προτού ακόμη βγάλουν και οι δυο τα ιερατικά, φώναξε τον Μαρκιανό στο σκευοφυλάκιο.
-Πού βρήκες τη στολή αυτή, Μαρκιανέ; Τον ρώτησε σε τόνο αυστηρό. Θα έλεγε κανείς,πως πήρες την απόφαση να συναγωνιστής σε πολυτέλεια τον Αυτοκράτορα. Ο ιερέας πρέπει να είναι μέτριος στην εμφάνισή του, για να μη σκανδαλίζει το λαό και μάλιστα τις πτωχότερες τάξεις.
Ο ιερέας έριξε πρώτα ένα φευγαλέο βλέμμα στα φτωχικά λινά του άμφια, τα μοναδικά που είχε για να ιερουργεί. Έπειτα κοίταξε με απορία τον Επίσκοπό του.
-Για ποια στολή ομιλεί η αγιοσύνη σου, Δέσποτα; Αν πρόκειται γι’ αυτήν που φορώ, είναι η ίδια που πήρα από τα χέρια σου, όταν πριν από εικοσιπέντε χρόνια με χειροτόνησες Πρεσβύτερο.
Ο Πατριάρχης συνοφρυώθηκε. Ε, ήταν πάρα πολύ να προσπαθεί να τον ξεγελάσει μπροστά στα μάτια του.
-Κι αυτή εδώ; του φώναξε, παίρνοντας στα χέρια του το φελόνι.
Τότε παρατήρησε, πως κάτω από τ’ άμφιά του ο Μαρκιανός ήταν γυμνός κι εκείνη η πολύτιμη στολή που είχε προκαλέσει τόσο θαυμασμό και θόρυβο δεν ήταν άλλη από τη συνηθισμένη, που τόσα χρόνια τώρα τον έβλεπε να λειτουργεί.

-Ποιος σ’ εγύμνωσε Μαρκιανέ; ρώτησε έκπληκτος ο Πατριάρχης.
Ο άξιος λειτουργός του Υψίστου πήρε στα χέρια του το Άγιο Ευαγγέλιο, που μόλις προ ολίγου είχε τοποθετήσει στη θήκη του και το έδειξε στον Αρχιερέα.
-Αυτό μ’ εγύμνωσε, άγιε Δέσποτα.
Κατασυγκινημένος ο γέρο- Πατριάρχης έσφιξε στην αγκαλιά του τον Μαρκιανό και φιλώντας τον πατρικά του έλεγε:
-Ω, αν όλοι οι ιερείς σ’ εμιμούντο, τέκνον μου, δε θα είχαμε ανάγκη εκκλησιαστικών ρητόρων. Θα εκήρυττε το φωτεινό τους παράδειγμα.

«Από το Γεροντικό»